თვრამეტი წლის შემდეგ კვლავ პირველი კლასის დამრიგებელი გავხდი, ეს უდიდესი პასუხისმგებლობა და მოვალეობაა. რა თქმა უნდა, ახლავს დიდი ღელვა და ემოციების ზღვა. ამ პატარა ადამიანებთან შეხვედრა და მათი ანთებული თვალებს დანახვა, შიში, რომ არ გაუცრუო იმედები, ნდობის მოპოვება და ერთად, ხელიხელჩაკიდებული, თამამი ნაბიჯების გადადგმა, არ არის ადვილი.
გვინდოდა განსაკუთრებული ყოფილიყო წლევანდენი პირველკლასელების დახვედრა... ვცადეთ მათი პატარა გულების გახარება...
Комментариев нет:
Отправить комментарий